ازيک دهه پيش (1380- 2005) تاکنون، سازمان ملل همه ساله با شعار« آب براي زندگي»، بحران کم آبي در سراسر جهان را هشدار مي‌دهد و با اعلام وضعيت بحراني به بيش از 129 کشور، از آنها مي خواهد تا براي حفظ منابع آبي موجود و تجديد شونده، برنامه ريزي و مديريت کارشناسي داشته باشند، چراکه در آينده‌اي نزديک حيات محيط زيست و ملت‌هايشان به خطر خواهد افتاد.

ايران نيز به دليل موقعيت خاص جغرافيايي ، شرايط اقليمي و وضعيت ريزش هاي جوي، از مناطق خشک ونيمه خشک جهان به شمار مي رود. ميزان بارندگي سالانه در ايران(250 ميليمتر)، يک سوم متوسط بارندگي درجهان است، وازسوي ديگر نياز فزاينده به آب درکشورمان، موجب بهره برداري بي رويه و برهم زدن تعادل منابع آب گرديده است. اين رويه مصرف موجب شد تا ذخيره‌هاي آبي که از هزاران سال قبل در زمان هخامنشيان تا حدود 40 سال پيش دست نخورده باقي مانده بود، با مصرف و مديريت ناصحيح هدر برود. طي چهل سال اخير 75 درصد ذخاير زيرزميني، معادل 120 ميليارد مکعب آب شيرين مصرف کرديم که ازاين مقدار حدود 75 ميليارد متر مکعب آن مربوط به 8 سال گذشته بوده و فاجعه اي بزرگ محسوب مي‌شود. به عبارتي اکسير حيات و تمدن چند هزارساله خود را به دست خويش تاراج کرديم.